زان پیشتر که عالم فانی شود خراب، مارا به جام باده ی گلگون خراب کن

اساسا آدم ها دو دسته ان:

اونهایی که به نیازهای اساسی خودشون در مسیر رشد و کمال عالم هستند و اونهایی که به این نیازهایی که گفتیم عالم نیستن

حالا دسته ی اول خودشون دوگروه میشن؛ اونهایی که به علم شون عمل می کنن که اینها آفرین دارن، دارن به کقصد می رسونن خودشونو ان شاءالله؛ و گروه دومی هم اونهایی هستند که به علم شون عمل نمی‌کنن این‌ها خیلی بسیار.(انگار این طیف خیلی ها رو در برمیگیره)

دسته ی دوم اونهایی هستند که عالم به نیازهای اساسی رسد و کمال نیستند و می دونند که علم ندارند، اینها اونهایی هستند که سوال دارند و دنبال جواب می گردند. و اما گروه دیگه اونهایی که عالم نیستند ولی نمی دونن که علم ندارن، دست بر قضا این جهل مرکبشون در قالب یقین بروز پیدا می‌کنه و این‌ها یه وقتایی به بقیه عاقل اندرسفیه می نگرند.

دو گروه که اوضاع خطرناک و مشابهی پیدا می‌کنند، علمای بی عمل و بی علمانه بی اطلاع از جهل خویش هستند.

آخه عالم بی عمل هم خیلی در معرض جهل مرکب قرار داره.

اینکه توفیق هدایت شدن پیدا بکنه کسی یا نکنه رو هم خدا باید تعیین کنه.